พ่อพันธุ์ วรสาร

๕ธันวาฯ​ คราใด ให้คิดถึง
พ่อผู้ซึ่ง จากไป ใจห่วงหา
พ่อผู้จาก ด้วยบอบช้ำ จำจากลา
อนิจจา สังขาร ไม่ทานทน

ปีสามเจ็ด ครานั้น ฉันจำได้
พ่อป่วยไข้ อยู่นาน หลายกาลฝน
โรคเบาหวาน รังควานท่าน หลายกาลกล
ท่านสู้ทน อย่างรันทด จนหมดแรง

ทอดสายตา เหม่อลอย ปล่อยความคิด
ดวงอาทิตย์ มิดดับ ลาลับแสง
เหล่าวิหค ผกผิน ถิ่นยามแลง
ดวงใจแห้ง แผดเผา เราอีกครา

คิดถึงพ่อ ที่ป่วย ด้วยโรคร้าย
อยู่หนองคาย ได้แต่ แค่โหยหา
เพราะต้องจาก พากเพียร เรียนปริญญา
ส่วนบิดา โรคาย่ำ น้ำตาคลอ

เรียนปริญญา เรื่อยไป ใจห่อเหี่ยว
ใจเฉลียว เปลี่ยวจิต คิดถึงพ่อ
โอป่านนี้ บิดา ตั้งตารอ
ไม่นานหนอ ลูกจะจบ มาพบกัน

เหมือนฟ้าฟาด ขาดลง ตรงดวงจิต
เหมือนโดนมีด กรีดลง ตรงใจฉัน
เมื่อรู้ข่าว ว่าพ่อตาย วายชีวัน
ตอนมาเรียน ปริญญานั้น ไม่ทันนาน

กว่าจะสิ้น ปริญญา พ่อมาจาก
เหลือแต่ซาก ธุลี ที่สุสาน
ขอฝากกลอน บทซึ้ง ถึงวิญญาณ
เป็นข่าวสาร วิญญาณพ่อ ที่รอคอย