" หัวอกแม่"
วันที่สิบห้า ตุลาคม ระทมทุกข์
เจสันลูก มาดับ ชีพลับหาย
ด้วยมีเหตุ อัตตะ-วินิบาตกาย
ขวัญสลาย ได้ทนทุกข์ สุดชีวี
แม่สุดครวญ หวนไห้ อาลัยรัก
สุดจะหัก อาลัย ในครั้งนี้
สุขที่เคย สั่งสมมา คราแรมปี
มาถึงที เอวัง หลั่งน้ำตา
แม่อุตส่าห์ กล่อมเกลี้ยง เลี้ยงดูลูก
ริ้นไม่ให้ใต่ ไรไม่ให้ถูก วิโยคหา
ยามที่ลูก โศกเศร้า เหงาอุรา
แม่ยังมา ปลอบจิต หายพิษภัย
ยามที่ลูก เล่นซน หกล้มพลาด
แม่ยังปราด เข้ามา เยียวยาให้
ยามลูกหิว แม่ยอมอด ให้หมดใจ
ลูกห่างไกล แม่ห่วงหา สุดอาทร
ทั้งกายจิต ชีวิตนี้ มีแต่ลูก
แล้วใยทุกข์ ใดหนา มาหลอกหลอน
ทำให้ลูก ตัดเยื่อใย ไปรอนรอน
ไม่อาทร รักชีวิต มาปลิดปลง
มาด่วนทำ นำพราก รักของแม่
นอนลงแคร่ ยอมตาย ได้ประสงค์
ทิ้งลูกเมีย ญาติมิตร จบชีพลง
เป็นผุยผง คืนดิน ถิ่นพสุธา
มีความทุกข์ ใดมาหลอก ไม่บอกแม่
ที่เคยแผ่ ความอาลัย ใจห่วงหา
มาสรุป จบวัย ในอเมริกา
สุดจะหา สิ่งแก้ไข ใครทุกข์ทน
สุดจะเพรียก หาใคร ให้มาช่วย
สุดจะป่วย การใดใด ให้สับสน
สุดจะทุกข์ สุดจะพร่ำ กันทุกคน
สุดจะทน สุดจะเอ่ย เผยวจี
ยากที่จะ แก้ไข ได้แล้วลูก
ยากที่จะ มีสุข ไร้ทุกขี
ยากที่จะ กลับฟื้น คืนมาดี
ยากที่จะ ทำดี มีคนชม
ยากที่จะ พร่ำเพรียก เรียกหาลูก
เชือกได้ผูก กายา อย่างสาสม
ยากที่จะ ลืมลูก แม่ทุกข์ตรม
ยากที่จะ สุดข่ม ตรมชีวี
ขอจงหลับ ให้สบาย ลูกชายแม่
ตัดความแย่ ความอาลัย ให้สุขี
ที่ผ่านมา ถึงไร้สุข ทุกข์ทวี
จงไปดี เถิดหนา อย่าอาวรณ์
อินเดียน่า ตราทุกข์ ผูกจิตแม่
เหลือเพียงแต่ ความจำ นำมาสอน
เป็นตำนาน ความรักลูก สุดอาทร
ยังอาวรณ์ ห่วงหา สุดอาลัย
(ประพันธ์ให้โยมตุ่ม คราวที่ลูกชายตาย)
วันที่สิบห้า ตุลาคม ระทมทุกข์
เจสันลูก มาดับ ชีพลับหาย
ด้วยมีเหตุ อัตตะ-วินิบาตกาย
ขวัญสลาย ได้ทนทุกข์ สุดชีวี
แม่สุดครวญ หวนไห้ อาลัยรัก
สุดจะหัก อาลัย ในครั้งนี้
สุขที่เคย สั่งสมมา คราแรมปี
มาถึงที เอวัง หลั่งน้ำตา
แม่อุตส่าห์ กล่อมเกลี้ยง เลี้ยงดูลูก
ริ้นไม่ให้ใต่ ไรไม่ให้ถูก วิโยคหา
ยามที่ลูก โศกเศร้า เหงาอุรา
แม่ยังมา ปลอบจิต หายพิษภัย
ยามที่ลูก เล่นซน หกล้มพลาด
แม่ยังปราด เข้ามา เยียวยาให้
ยามลูกหิว แม่ยอมอด ให้หมดใจ
ลูกห่างไกล แม่ห่วงหา สุดอาทร
ทั้งกายจิต ชีวิตนี้ มีแต่ลูก
แล้วใยทุกข์ ใดหนา มาหลอกหลอน
ทำให้ลูก ตัดเยื่อใย ไปรอนรอน
ไม่อาทร รักชีวิต มาปลิดปลง
มาด่วนทำ นำพราก รักของแม่
นอนลงแคร่ ยอมตาย ได้ประสงค์
ทิ้งลูกเมีย ญาติมิตร จบชีพลง
เป็นผุยผง คืนดิน ถิ่นพสุธา
มีความทุกข์ ใดมาหลอก ไม่บอกแม่
ที่เคยแผ่ ความอาลัย ใจห่วงหา
มาสรุป จบวัย ในอเมริกา
สุดจะหา สิ่งแก้ไข ใครทุกข์ทน
สุดจะเพรียก หาใคร ให้มาช่วย
สุดจะป่วย การใดใด ให้สับสน
สุดจะทุกข์ สุดจะพร่ำ กันทุกคน
สุดจะทน สุดจะเอ่ย เผยวจี
ยากที่จะ แก้ไข ได้แล้วลูก
ยากที่จะ มีสุข ไร้ทุกขี
ยากที่จะ กลับฟื้น คืนมาดี
ยากที่จะ ทำดี มีคนชม
ยากที่จะ พร่ำเพรียก เรียกหาลูก
เชือกได้ผูก กายา อย่างสาสม
ยากที่จะ ลืมลูก แม่ทุกข์ตรม
ยากที่จะ สุดข่ม ตรมชีวี
ขอจงหลับ ให้สบาย ลูกชายแม่
ตัดความแย่ ความอาลัย ให้สุขี
ที่ผ่านมา ถึงไร้สุข ทุกข์ทวี
จงไปดี เถิดหนา อย่าอาวรณ์
อินเดียน่า ตราทุกข์ ผูกจิตแม่
เหลือเพียงแต่ ความจำ นำมาสอน
เป็นตำนาน ความรักลูก สุดอาทร
ยังอาวรณ์ ห่วงหา สุดอาลัย
(ประพันธ์ให้โยมตุ่ม คราวที่ลูกชายตาย)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น