กลอนอาลัย พี่ตุ๊กตา ผู้ลาจาก
............................................
............................................
วันที่เก้า มกรา ห้าหกหนึ่ง
เป็นวันซึ่ง พี่ตุ๊กตา ลาโศกศัลย์
หลับตานิ่ง ทิ้งสังขาร ที่นานวัน
โรครุมรัน สองปี นี้จากไป
อนิจจา สังขาร. ไม่เที่ยงหนอ
มีเกิดก่อ พังยุบ บุบสลาย
เมื่อเกิดแล้ว ไม่จีรัง พังทะลาย
สุดอาลัย พี่ตุ๊กตา. มาจากจร
จากพี่น้อง คนรัก จากทุกสิ่ง
นอนแน่นิ่ง ทิ้งซาก จากเสื่อหมอน
อยู่กับลม กรรมฐาน มานานรอน
ที่ผู้สอน อยู่ใกล้ ให้เยียวยา
เมื่อเกิดแล้ว ไม่จีรัง พังทะลาย
สุดอาลัย พี่ตุ๊กตา. มาจากจร
จากพี่น้อง คนรัก จากทุกสิ่ง
นอนแน่นิ่ง ทิ้งซาก จากเสื่อหมอน
อยู่กับลม กรรมฐาน มานานรอน
ที่ผู้สอน อยู่ใกล้ ให้เยียวยา
สุดจะเพรียก เรียกฝืน คืนมาสู้
สุดหดหู่. โหยไห้ อาลัยหา
สุดจะเอ่ย สุดจะพร่ำ จำนรรจา
สุดเวลา สังขารทรุด สุดอาลัย
สุดหดหู่. โหยไห้ อาลัยหา
สุดจะเอ่ย สุดจะพร่ำ จำนรรจา
สุดเวลา สังขารทรุด สุดอาลัย
พี่เบิกตา ครั้งสุดท้าย หมายลาแล้ว
คงบอกแจว แล้วหนา พา
พี่กำหนด กดข่ม ลมข้างใน
ดับจิตไป ทิ้งร่าง ในกลางเรือน
คงบอกแจว แล้วหนา พา
พี่กำหนด กดข่ม ลมข้างใน
ดับจิตไป ทิ้งร่าง ในกลางเรือน
แสนอาลัย พี่ตุ๊กตา คราครั้งนี้
พี่เหมือนพี่ ดีของข้า หาใครเหมือนบ
พี่จากไป กระทันหัน ไม่ทันเตือน
ในกลางเรือน ที่พี่รัก ฟูมฟักมา
พี่เหมือนพี่ ดีของข้า หาใครเหมือนบ
พี่จากไป กระทันหัน ไม่ทันเตือน
ในกลางเรือน ที่พี่รัก ฟูมฟักมา
แสนสงสาร พี่ตุ๊กตา มาสุดสุด
แทบเข่าทรุด สุดทำใจ อาลัยหา
แต่ก่อนนี้ พี่เคยอยู่ สู้กันมา
พอถึงครา จากไป ใจอาวรณ์
ปัจฉิมะ คำกลอน ท่อนสุดท้าย
พี่จงไป. ดีหนา อย่าทอดถอน
ตัดความเศร้า ความอาลัย ไปทุกตอน
ตัดอาวรณ์ บ้านเรือน เพื่อนทำงาน
ตัดห่วงใจ ไทยเทศ เขตเคยอยู่
ตัดหดหู่ ในความคิด จิดประสาน
ตัดความเจ็บ ความหม่อนหมอง ในดวงมาลย์
ตัดสังขาร รังแห่งโรค ตัดโศกตรม
ขอวิญญา จงกลับไป. สู่ไทยเขต
ถิ่นนิเวศน์ ปะเทสา. สง่าสม
ทิ้งทุกอย่าง ทิ้งเหงา อย่าเศร้าตรม
จิตจงข่ม สู่แคว้น แดนวิมาน.(เทอญ)
แต่ก่อนนี้ พี่เคยอยู่ สู้กันมา
พอถึงครา จากไป ใจอาวรณ์
ปัจฉิมะ คำกลอน ท่อนสุดท้าย
พี่จงไป. ดีหนา อย่าทอดถอน
ตัดความเศร้า ความอาลัย ไปทุกตอน
ตัดอาวรณ์ บ้านเรือน เพื่อนทำงาน
ตัดห่วงใจ ไทยเทศ เขตเคยอยู่
ตัดหดหู่ ในความคิด จิดประสาน
ตัดความเจ็บ ความหม่อนหมอง ในดวงมาลย์
ตัดสังขาร รังแห่งโรค ตัดโศกตรม
ขอวิญญา จงกลับไป. สู่ไทยเขต
ถิ่นนิเวศน์ ปะเทสา. สง่าสม
ทิ้งทุกอย่าง ทิ้งเหงา อย่าเศร้าตรม
จิตจงข่ม สู่แคว้น แดนวิมาน.(เทอญ)
………………………………………….
ประพันธ์โดย...พระมหาทองสมุทร ธมฺมาทโร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น