ศิษย์คนจน

ศิษย์คนจน (แต่งเนื่องในวันครู)

ทั้งสิบนิ้ว พริ้วระแร่น อยู่แป้นคอมฯ
จิ้มเป็นหย่อม พิมพ์ร่าย กลายอักษร
ในวันครู รู้ซึ้ง ถึงอาวรณ์
ทุกอักษร ทุกแป้นพิมพ์ ปริ่มดวงใจ

ขอระลึก ถึงครู ผู้ประสาท 
ได้ขีดวาด ลูกศิษย์ ให้พิศมัย
ได้ทุ่มเท เมตตา นภาลัย
ออกจากใจ อย่างล้นเหลือ เพื่อศิษย์ตน

ได้มอบยิ่ง สิ่งดีดี ไม่มีเหลือ
หวังเพียงเพื่อ ศิษย์สบาย ไม่ขัดสน
รักเมตตา เยี่ยงลูก ผูกจิตตน
ในกมล มีแต่ให้ ไม่ระอา

วันที่ออก จากโรงเรียน เกษียนขีด
ทำให้ศิษย์ โหยให้ อาลัยหา
ต้องอ้างว้าง ห่างเพื่อนหรู และครูบา
อนิจจา ศิษย์จนยาก จึงพรากเรียน

กอดต้นเสา แอบซุ่ม อยู่มุมตึก
หวนระลึก ถึงอดีต เคยขีดเขียน
มองเม่อตาม ยามเพื่อน ไปโรงเรียน
ชีวิตเวียน วนหาย อยู่ปลายนา

กลายเป็นเด็ก เลี้ยงควาย ตามปลายทุ่ง
พร้อมจรุง มุ่งทำงาน อันหนักหนา
มาทำไร่ กสิกรรม หามทิวา
อนิจจา หมดสิ้น สิ่งอยากเรียน

จนอะไร จนได้ อย่าไร้คิด
จึงตัดสิทธิ์ ไม่ทำนา มาขีดเขียน
ได้เข้าบวช สามเณร บำเพ็ญเพียร
โอกาสเรียน จึงอ้า มาซบเรา

อยากจะบอก คุณครู อยู่หลายครั้ง
แต่ก็ห่าง กันไป ใจเงียบเหงา
เคยเดินผ่าน โรงเรียน เพียงเห็นเงา
ของครูเรา ให้ท่านรู้ เพื่อฟูใจ

อนิจจา บรรพชา พาให้หลง
ครูคงงง จำผิด คิดไฉน
ไม่มีคน มาทักทาย ให้เปลี่ยวใจ
เดินเลยไป ผ่านกี่ครั้ง อย่างเดียวดาย

ถึงครูจำ ไม่ได้ ให้รู้เถิด
ว่าศิษย์เกิด ใหม่แล้ว แก้วนพฉาย
อยู่ในอ้อม ผ้ากาสาวะ พระรัตนตรัย
ถวายใจ ในพระพุทธฯ พิสุทธิ์งาม

หากครูอยู่ คงแย่ คงแก่แล้ว
ขอพรแก้ว มาร้อยรัด รัตนสาม 
จงประทาน สุขเอนก สมเจตน์ตาม
จงงดงาม อร่ามจิต นิตย์นิรันดร์