หลวงตาชี ที่ข้าพเจ้ารู้จัก
วันที่เก้า ธันวา ปีห้าหนึ่ง
เป็นวันซึ่ง มาประชุม วิสมัย
อาจารย์ถนัด เลขา โทรมาไกล
บอกให้ไป ร่วมประชุม กลุ่มศิษยา
มาประชุม คราวนั้น ฉันจำได้
มาร่วมไหว้ ทำวัตร ทัศนศึกษา
มารับรู้ จริยวัตร ของหลวงตา
ยังโหยหา จำได้ ไม่ลืมเลือน
จริยาวัตร หลวงตา สง่าล้น
จะหาคน ใดฤา หรือจะเหมือน
สอนด้วยย้ำ ทำให้คิด สะกิดเตือน
ไม่แชเชือน จริยาวัตร ปฏิบัติตน
หลวงตาตื่น แต่เช้าตรู่ อยู่เป็นนิจ
ภารกิจ ไม่ทิ้ง สิ่งฝึกฝน
ลงทำวัตร เป็นแบบอย่าง ทางสร้างคน
ปลื้มกมล เมื่อได้เห็น ชัดเจนใจ
ถึงหลวงตา แปดสิบกว่า เวลาทำวัตร
ท่านสอนหัด แผดเสียง สำเนียงใส
พร้อมสำทับ สอนศิษย์ สนิทใจ
บอกสวดให้ เสียงดังดัง ฟังชัดเจน
ต้องสวดดัง ฟังชัด หัดแต่ต้น
อย่าเป็นคน เสียงอู้อี้ อย่างที่เห็น
เป็นพระหนุ่ม เสียงต้องใส ให้บำเพ็ญ
หลวงตาเข็น พร่ำสอน ตอนที่มา
หลวงตาถือ วินัยเคร่ง เป็นแบบอย่าง
เป็นแนวทาง ให้ลูกศิษย์ คิดศึกษา
มีวันหนึ่ง หลวงตาชี โรคบีฑา
แต่หลวงตา ไม่ย่อท้อ ขอสู้ตาย
ท่านบ่นว่า เสียวที่หัว ตัวก็ร้อน
ท่านยังสอน ด้วยกระทำ นำขวนขวาย
ท่านไม่ยอม ใส่หมวกหัว ถึงตัวตาย
เคร่งวินัย ใจเดี่ยวเด็ด ดุจเพชรงาม
ถึงอายุ แปดสิบสี่ ริบรี่แสง
เริ่มหมดแรง ตามวัย ดุจใกล้หนาม
แต่หลวงตา กัดฟันสู้ อยู่ทุกยาม
คุกเข่างาม ยามทำวัตร ปฏิบัติตน
สิบห้าค่ำ วันนั้น ฉันปลาบปลื้ม
ไม่เคยลืม ตื้นตัน มันเอ่อล้น
โอ้หลวงตา ชั่งระกำ ทำเกินคน
ท่านได้ป่น ปั่นปาฏิโมกข์ วิโยคฟัง
ทั้งละอาย ทั้งงงงัน กัดฟันนิ่ง
มันเป็นสิ่ง ให้สะท้อน ย้อนความหลัง
อนิจจา ข้ายังหนุ่ม สุมกำลัง
กลับมานั่ง ฟังหลวงตา จะบ้าตาย
นั่งฟังไป คิดไป ใจสลด
ยากกำหนด ทางใจ ไร้จุดหมาย
พลันน้ำตา คนใจเสาะ เพราะละอาย
มันเริ่มไหล ใจปลื้ม ชื่นกมล
เป็นคุณค่า ที่ยิ่งใหญ่ ได้มาพบ
ต้องนอบนบ การเรียน เพียรฝึกฝน
ของหลวงตา ผู้ยิ่งใจ ล้นใจคน
ที่ได้ป่น ปั่นปาฏิโมกข์ ถกวินัย
เป็นเนติ แบบอย่าง สร้างให้คิด
แก่ลูกศิษย์ ที่ประสบ พบเห็นได้
ช่างงามชัด วัตรหลวงตา พาวิไล
ประทับใจ อยู่หลายสิ่ง มิ่งมงคล
หลวงตาเก่ง ทั้งศิลป์ศาสตร์ ประกาศชัด
ทั้งเป็นนัก ประพันธ์ ท่านฝึกฝน
เป็นนักเทศน์ นักปาฐก กถึกชน
ครองใจคน ถึงยุค ปัจจุบัน
ท่านเป็นที่ ปรึกษา สมัชชาสงฆ์
ท่านถือธง กาสาวะ พระอรหันต์
อย่างงามงด สุดเปี่ยม เยี่ยมอนันต์
ท่านเป็นขวัญ กำลังใจ ไทยต่างแดน
เป็นศูนย์รวม แห่งจิตใจ ในวิเทศ
อันเป็นเขต ประกาศธรรม งามเหลือแสน
เป็นร่มโพธิ์ พระธรรมทูต ชุดต่างแดน
ท่านเป็นแกน เป็นเสาหลัก พิทักษ์ธรรม
ชีวานัน- ทภิกษุ ผู้ยอดเยี่ยม
ผู้เต็มเปี่ยม ความสามารถ หลากฉนำ
มีผลงาน หลายอย่าง ที่ท่านทำ
สุดจะพร่ำ จำนรรจ์ พรรณนา
ขอสดุดี ผลงาน ในวันเกิด
เป็นการเปิด แสงทอง ส่องฟากฟ้า
เปิดกรุงาน เคลือบทอง ของหลวงตา
ให้ประชา รับรู้ ปูชนีย์ฯ
การประชุม อบรม คอมพิวเตอร์
ได้มาเจอ หลวงตา พาสุขี
ถึงไม่อยู่ ใกล้ชิด จิตพัดวี
แต่ยังมี โอกาสใกล้ ได้ดูแล
ได้มาฟัง หลวงตาสวด ปาฏิโมกข์
ได้สาธก เทคนิคคอมฯ นำเผยแผ่
ได้มาฉัน ร่วมหลวงตาชี ดีนักแล
ได้เบาะแส ข้อมูล ทุนแต่งกลอน
หลวงตาได้ ให้โอวาท คอมพิวเตอร์
ว่าพวกเธอ ที่มา หน้าสลอน
ต้องใช้คอมฯ ไร้โทษทัณฑ์ กันทุกตอน
ต้องอาทร พระวินัย ให้จงดี
เป็นโอวาท ที่ทันสมัย ให้ข้อคิด
แก่เพื่อนมิตร ธรรมทูต บุตรพระศรีฯ
ให้เผยแผ่ พระธรรม นำทางดี
อย่าได้มี ความเสื่อม เรื่องของคอมฯ
(แต่งถวายหลวงตาชี เมื่อครั้งที่ท่านมีอายุครบ ๘๔ ปี พ.ศ. ๒๕๕๒)
วันที่เก้า ธันวา ปีห้าหนึ่ง
เป็นวันซึ่ง มาประชุม วิสมัย
อาจารย์ถนัด เลขา โทรมาไกล
บอกให้ไป ร่วมประชุม กลุ่มศิษยา
มาประชุม คราวนั้น ฉันจำได้
มาร่วมไหว้ ทำวัตร ทัศนศึกษา
มารับรู้ จริยวัตร ของหลวงตา
ยังโหยหา จำได้ ไม่ลืมเลือน
จริยาวัตร หลวงตา สง่าล้น
จะหาคน ใดฤา หรือจะเหมือน
สอนด้วยย้ำ ทำให้คิด สะกิดเตือน
ไม่แชเชือน จริยาวัตร ปฏิบัติตน
หลวงตาตื่น แต่เช้าตรู่ อยู่เป็นนิจ
ภารกิจ ไม่ทิ้ง สิ่งฝึกฝน
ลงทำวัตร เป็นแบบอย่าง ทางสร้างคน
ปลื้มกมล เมื่อได้เห็น ชัดเจนใจ
ถึงหลวงตา แปดสิบกว่า เวลาทำวัตร
ท่านสอนหัด แผดเสียง สำเนียงใส
พร้อมสำทับ สอนศิษย์ สนิทใจ
บอกสวดให้ เสียงดังดัง ฟังชัดเจน
ต้องสวดดัง ฟังชัด หัดแต่ต้น
อย่าเป็นคน เสียงอู้อี้ อย่างที่เห็น
เป็นพระหนุ่ม เสียงต้องใส ให้บำเพ็ญ
หลวงตาเข็น พร่ำสอน ตอนที่มา
หลวงตาถือ วินัยเคร่ง เป็นแบบอย่าง
เป็นแนวทาง ให้ลูกศิษย์ คิดศึกษา
มีวันหนึ่ง หลวงตาชี โรคบีฑา
แต่หลวงตา ไม่ย่อท้อ ขอสู้ตาย
ท่านบ่นว่า เสียวที่หัว ตัวก็ร้อน
ท่านยังสอน ด้วยกระทำ นำขวนขวาย
ท่านไม่ยอม ใส่หมวกหัว ถึงตัวตาย
เคร่งวินัย ใจเดี่ยวเด็ด ดุจเพชรงาม
ถึงอายุ แปดสิบสี่ ริบรี่แสง
เริ่มหมดแรง ตามวัย ดุจใกล้หนาม
แต่หลวงตา กัดฟันสู้ อยู่ทุกยาม
คุกเข่างาม ยามทำวัตร ปฏิบัติตน
สิบห้าค่ำ วันนั้น ฉันปลาบปลื้ม
ไม่เคยลืม ตื้นตัน มันเอ่อล้น
โอ้หลวงตา ชั่งระกำ ทำเกินคน
ท่านได้ป่น ปั่นปาฏิโมกข์ วิโยคฟัง
ทั้งละอาย ทั้งงงงัน กัดฟันนิ่ง
มันเป็นสิ่ง ให้สะท้อน ย้อนความหลัง
อนิจจา ข้ายังหนุ่ม สุมกำลัง
กลับมานั่ง ฟังหลวงตา จะบ้าตาย
นั่งฟังไป คิดไป ใจสลด
ยากกำหนด ทางใจ ไร้จุดหมาย
พลันน้ำตา คนใจเสาะ เพราะละอาย
มันเริ่มไหล ใจปลื้ม ชื่นกมล
เป็นคุณค่า ที่ยิ่งใหญ่ ได้มาพบ
ต้องนอบนบ การเรียน เพียรฝึกฝน
ของหลวงตา ผู้ยิ่งใจ ล้นใจคน
ที่ได้ป่น ปั่นปาฏิโมกข์ ถกวินัย
เป็นเนติ แบบอย่าง สร้างให้คิด
แก่ลูกศิษย์ ที่ประสบ พบเห็นได้
ช่างงามชัด วัตรหลวงตา พาวิไล
ประทับใจ อยู่หลายสิ่ง มิ่งมงคล
หลวงตาเก่ง ทั้งศิลป์ศาสตร์ ประกาศชัด
ทั้งเป็นนัก ประพันธ์ ท่านฝึกฝน
เป็นนักเทศน์ นักปาฐก กถึกชน
ครองใจคน ถึงยุค ปัจจุบัน
ท่านเป็นที่ ปรึกษา สมัชชาสงฆ์
ท่านถือธง กาสาวะ พระอรหันต์
อย่างงามงด สุดเปี่ยม เยี่ยมอนันต์
ท่านเป็นขวัญ กำลังใจ ไทยต่างแดน
เป็นศูนย์รวม แห่งจิตใจ ในวิเทศ
อันเป็นเขต ประกาศธรรม งามเหลือแสน
เป็นร่มโพธิ์ พระธรรมทูต ชุดต่างแดน
ท่านเป็นแกน เป็นเสาหลัก พิทักษ์ธรรม
ชีวานัน- ทภิกษุ ผู้ยอดเยี่ยม
ผู้เต็มเปี่ยม ความสามารถ หลากฉนำ
มีผลงาน หลายอย่าง ที่ท่านทำ
สุดจะพร่ำ จำนรรจ์ พรรณนา
ขอสดุดี ผลงาน ในวันเกิด
เป็นการเปิด แสงทอง ส่องฟากฟ้า
เปิดกรุงาน เคลือบทอง ของหลวงตา
ให้ประชา รับรู้ ปูชนีย์ฯ
การประชุม อบรม คอมพิวเตอร์
ได้มาเจอ หลวงตา พาสุขี
ถึงไม่อยู่ ใกล้ชิด จิตพัดวี
แต่ยังมี โอกาสใกล้ ได้ดูแล
ได้มาฟัง หลวงตาสวด ปาฏิโมกข์
ได้สาธก เทคนิคคอมฯ นำเผยแผ่
ได้มาฉัน ร่วมหลวงตาชี ดีนักแล
ได้เบาะแส ข้อมูล ทุนแต่งกลอน
หลวงตาได้ ให้โอวาท คอมพิวเตอร์
ว่าพวกเธอ ที่มา หน้าสลอน
ต้องใช้คอมฯ ไร้โทษทัณฑ์ กันทุกตอน
ต้องอาทร พระวินัย ให้จงดี
เป็นโอวาท ที่ทันสมัย ให้ข้อคิด
แก่เพื่อนมิตร ธรรมทูต บุตรพระศรีฯ
ให้เผยแผ่ พระธรรม นำทางดี
อย่าได้มี ความเสื่อม เรื่องของคอมฯ
(แต่งถวายหลวงตาชี เมื่อครั้งที่ท่านมีอายุครบ ๘๔ ปี พ.ศ. ๒๕๕๒)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น